αρχιτέκτονες DVVD Architectes

Ο πολυαναμενόμενος κυκλοφοριακός κόμβος Villetaneuse-Université οδεύοντας προς ολοκλήρωση, έθεσε ένα καινούργιο ζήτημα. Αν και η εφαρμογή του κόμβου θεωρήθηκε θετική για την αστική ανάπτυξη, είναι αδύνατον να παραβλεφθεί η επιδείνωση της διαίρεσης μεταξύ Βορρά και Νότου που προκλήθηκε στην ευρύτερη περιοχή. Το πανεπιστήμιο της Villetaneuse (Université Paris-XIII), με τις συνεχείς αλληλοεπιδράσεις της κινητικότητας που δημιουργεί, είχε πρωτεύουσα ανάγκη τη σύνδεσή του κυκλοφοριακά, ώστε να προσφέρει πολλαπλές προσβάσεις, προς όποια κατεύθυνση είναι απαραίτητη στην ανάπτυξη της πόλης. Τελικά η υπερσυγκέντρωση δικτύων και λωρίδων κυκλοφορίας ανέδειξε μια νέα επισυμβαίνουσα κατάσταση.

Η πεζογέφυρα της Villetaneuse εντάσσεται σε ένα συνολικό σχεδιαστικό πρόγραμμα το οποίο προσπαθεί να επιλύσει ως σύλληψη την πρόσβαση στα πολλαπλά επίπεδα λειτουργίας της πόλης στη σχέση της με το φυσικό περιβάλλον αλλά και με τους χρήστες/κατοίκους της. Ο σχεδιασμός προσπαθεί αφενός να ανατρέψει τοπικά την προαναφερθείσα διαίρεση και αφετέρου να δημιουργήσει μια ομαλή προέκταση ιπτάμενης γης.

Η γέφυρα αναλαμβάνει έναν πολλαπλό ρόλο: της αστικής σύνδεσης Βορρά-Νότου, της πρόσβασης στα ΜΜΜ, του πρόσθετου αγωγού κυκλοφορίας και του συνδέσμου μεταξύ των γειτονιών. Ένα αστικό ορόσημο η ίδια, προσφέρει υψηλή αναγνωσιμότητα των χώρων και των φωτιστικών σημάτων από τα κτήρια της πόλης: το δημαρχείο, το πανεπιστήμιο, το κέντρο υγρού στίβου…

Οι αρχιτέκτονες επέλεξαν ένα σχεδίασμα γεννημένο από την παραμόρφωση του εδάφους. Τα υλικά τούς ακολουθούν στην επιλογή τους. Σε μήκος να εκταθεί σε πολλαπλά κανάλια σύνδεσης, σε πλάτος να αναλάβει την προστασία των χρηστών από τις εναέριες γραμμές μεταφοράς και τα υπερυψωμένα καλώδια εκατέρωθεν, να τους σκεπάσει στη βροχή. Η γέφυρα μεταμορφώνει όλο το υπόβαθρο της εγκατάστασής της σε ένα φύλλο που ξεπροβάλλει φυσικά από το έδαφος και αναδιπλώνεται. Ένα φυτό που αγκαλιάζει τον καθένα και τον οδηγεί με ασφάλεια και ευκολία, χωρίς διαχωρισμούς στον προορισμό του. (www.dvvd.fr)

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Περιοδική Έκδοση “αρχιτέκτονες”, τεύχος 09, Φεβρουάριος 2014