Γεννήθηκε το 1933 και φοίτησε κατά τη δεκαετία του ’50 στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Μυείται στις αρχές του οικουμενικού μοντερνισμού ταυτόχρονα με την εξοικείωσή του με τη λαϊκή αρχιτεκτονική. Διαμορφώνει λοιπόν την άποψή του για την αρχιτεκτονική ως εφαρμοσμένη κοινωνική τέχνη η οποία θέτει το χρήστη στο επίκεντρο της συνθετικής διαδικασίας. Σχεδιάζει λιτά στοχεύοντας στην βελτίωση της ανθρώπινης ζωής και δημιουργεί κτίρια-σύμβολα του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους.

Εργάζεται με τον συνεργάτη και φίλο του Κ.Παπαϊωάννου και το 1960 κερδίζουν  το πρώτο τους βραβείο σε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Αριθμεί τουλάχιστον 30 διακρίσεις σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Στάθηκε απέναντι στην αρχιτεκτονική της προβολής και του εντυπωσιασμού και υπήρξε φίλος της συλλογικής εργασίας η οποία, στηριζόμενη στις κοινωνικές δομές, απεμπολεί κάθε εμπορευματοποίηση.

Το σημαντικότερο, ίσως, έργο του Κ.Φινέ είναι το συγκρότημα Νομικής-Θεολογικής-Διοίκησης του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Επίσης, το σχολικό συγκρότημα της Γκράβας και οι φοιτητικές εστίες του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Επιστήμονας και πραγματικός Δάσκαλος, στάθηκε κάθε στιγμή στο πλευρό του λαϊκού κινήματος.  Όσοι τον γνώριζαν, τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν, κερδίζονταν από την πρώτη στιγμή από το χαρακτήρα και τη σεμνότητά του.

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από συνέντευξη που παραχώρησε τον Ιούνιο του 2010 στο “Δρόμο της Αριστεράς”

Ο αρχιτέκτονας εργάζεται σ’ αυτή τη χώρα, που έχει αυτό το κλίμα, αυτούς τους ανθρώπους, αυτή την παιδεία, αυτή την παράδοση και ιστορία. Το σύνολο των παραμέτρων αυτών πρέπει να εξυπηρετήσει. Χωρίς να υποκύψει στον πειρασμό της ατομικής προβολής. Να προσπαθήσει με συλλογική δουλειά να αναπτύξει ιδέες, να βρει λύσεις πρακτικές γρήγορης εφαρμογής και, κυρίως, «ντόπιες». Να εφαρμόσει συνειδητά το «ουκ εν τω πολλώ το ευ» των αρχαίων ή το «περίσσιο χαλάει το ίσιο» της γιαγιάς μας. Κάτι που για πολλούς σοφολογιότατους αποτελεί έλλειψη φαντασίας, έμπνευσης και παιδείας. Τις υπερβάσεις ας τις αφήσουμε για αργότερα, όταν τα κοινωνικά προβλήματα, τα καλλιτεχνικά, τα πολιτιστικά, της υγείας και της παιδείας θα τα χειρίζονται άλλα χέρια, που θα προέρχονται από το λαό και όχι από τους διεφθαρμένους, ανίκανους και ανίδεους πολιτικούς που τα μονοπωλούν σήμερα. Κάπως έτσι, με αυτές τις ιδέες, με αυτές τις προθέσεις, πορεύτηκα στη ζωή μου. Δεν ξέρω πόσες φορές πέτυχα και πόσες έπεσα έξω. Πάντως, δεν ξόδεψα ποτέ χρόνο περιμένοντας «να με εκτιμήσουν άνθρωποι που ποτέ δεν εκτίμησα», όπως συνήθιζε να λέει ο Γιάννης Τσαρούχης. Ίσως και γι’ αυτό δεν ήμουνα ποτέ και από τα πιο αγαπημένα τους παιδιά…

Το 1962 γίνεται μέλος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (Σ.Α.Δ.Α.Σ.). Συνέβαλε αισθητά στην αποτελμάτωση των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, ενώ υπερασπίστηκε σθεναρά το θεσμό του συλλόγου αρχιτεκτόνων, τον οποίο θεωρούσε εκφραστή της «μαχόμενης αρχιτεκτονικής».

Η κηδεία του Κώστα Φινέ θα γίνει τη Δευτέρα 26 Μαΐου, στις 15.30 στο Β΄ Νεκροταφείο της Αθήνας (Λεωφόρος Ηρακλείου και Τραλλέων).