Φθινόπωρο του 1963, στην αίθουσα των πρωτοετών της Αρχιτεκτονικής  του ΑΠΘ  μπαίνει ένας ψιλόλιγνος με μακριές φαβορίτες τον λένε

Λουκιανό Κηλαηδόνη

Πέντε χρόνια μετά,  με μαλλιά μέχρι τους ώμους, θα βγει στη Πατησίων  από το Αβέρωφ  τυλίγοντας προσεκτικά σε ρολό το δίπλωμα της Αρχιτεκτονικής.

Από χθες ενώ ο μοναχικός καουμπόη τραβάει   τελικά ολομόναχος τον δρόμο που δεν μπορούν   να πάρουν οι ζωντανοί,  η αρχιτεκτονική κοινότητα μπορεί να ψηλαφίσει  μέσα από τις αναμνήσεις του θρυλικού πάρτι της Βουλιαγμένης , των νουάρ ήχων, των χάρτινων ηρώων του πενήντα, μια  αρχιτεκτονική παιδεία  της  χρυσής τομής , που  αιωρείται  ανάλαφρα διαπερνώντας με το φύσημά της, τις συγγενείς γλώσσες με τις οποίες καταπιάστηκε, παντού  και πάντα με το υποδόριο χιούμορ του.

Κι εμείς οι καταραμένοι μελλοθάνατοι τον χαιρετούμε.