Περίληψη:

O νομοθέτης, μόνο κατ’ εξαίρεση, ανέχεται τη σύσταση δουλείας διόδου εφόσον αποτελεί τη μοναδική δίοδο του δεσπόζοντος ακινήτου προς κοινόχρηστο χώρο και η επικοινωνία με τον τελευταίο με άλλο τρόπο είναι αδύνατη τεχνικά.

Η κρίση πολιτικού δικαστηρίου σε διαφορά περί κατάργησης ή μη δουλείας διόδου με βάση τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα δεν αποτελεί δεδικασμένο για την πολεοδομική αρχή -και κατ’ ακολουθία για το Διοικητικό Εφετείο, ως δικαστή της νομιμότητας των πράξεών της-, όταν η αρχή αυτή κρίνει αν πρέπει ή όχι να καταργηθεί δουλεία διόδου προκειμένου να χορηγηθεί οικοδομική άδεια. Ακόμη και αν ο δικαιούχος της δουλείας διόδου και ο αιτών την οικοδομική άδεια κύριος του δουλεύοντος ακινήτου ήταν διάδικοι ενώπιον του εν λόγω πολιτικού δικαστηρίου, ελλείπει η απαραίτητη για την ύπαρξη δεδικασμένου προϋπόθεση της ταυτότητας νομικής αιτίας.

Η Πολεοδομική Αρχή εξέδωσε την παρανόμως ανακληθείσα οικοδομική άδεια, αφού έκρινε σιωπηρώς ότι η υπάρχουσα δουλεία διόδου πρέπει να καταργηθεί, διότι είναι τεχνικώς εφικτή η επικοινωνία του δεσπόζοντος ακινήτου με τη διερχόμενη έμπροσθέν του δημοτική οδό.

κατεβάστε το αρχείο